16/9 تعداد زخم‌هاى امام علیه السلام
463. الأمالى، صدوق - به نقل از برید بن معاویه عِجْلى، از امام باقر علیه السلام -: حسین بن على علیه السلام، شهید شد و سیصد و بیست و چند زخم در او یافتند؛ زخم بر اثر نیزه و ضربه شمشیر و اصابت تیر.
همچنین روایت شده که همه زخم‌ها در قسمت جلوى بدن او بود؛ زیرا او، پشت به دشمن نمى‌کرد و نمى‌گریخت[979].[980]
464. تاریخ الطبرى - به نقل از ابو مِخنَف، از امام جعفر صادق علیه السلام -: هنگامى که حسین علیه السلام کُشته شد، سى و سه زخمِ نیزه و سى و چهار زخم شمشیر، در او یافت شد.[981]
465. دلائل الإمامة: ابو عبد اللَّه امام جعفر صادق علیه السلام فرمود: «سى و سه زخمِ نیزه و چهل و چهار زخمِ شمشیر، در حسین علیه السلام، یافت شد و بر رَداى خَز تیره‌رنگ او، بیش از صدو ده پارگى بر اثر نیزه و شمشیر و تیر بود».
همچنین روایت شده [که فرمود]: «صد و بیست [زخم، در بدن او] یافت شد».[982]
466. الکافى - به نقل از جابر، از امام باقر علیه السلام -: حسین بن على علیه السلام، کشته شد و بر [تن] او، بالاپوش خَز تیره‌رنگى بود که شصت و سه اثر ضربه شمشیر و نیزه و تیر، در آن یافتند.[983]
17/9 قاتل امام علیه السلام در گزارش‌ها
17/9-1 شِمْر
467. تاریخ دمشق - به نقل از محمّد بن عمرو بن حسن -: ما با حسین علیه السلام، در کنار دو رود کربلا بودیم که به شمر بن ذى الجوشن نگریست و فرمود: «خدا و پیامبرش، راست گفته‌اند. پیامبر خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمود: "گویى به سگى سیاه و سفید مى‌نگرم که زبانش را در خون خاندانم مى‌کند و مى‌آشامد"».
و شمر، پیسى داشت.[984]
[0] محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده شهادت نامه امام حسین علیه السلام بر پایه منابع معتبر، صفحه: 644، مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث. سازمان چاپ و نشر، قم - ایران، 1391 ه.ش.
[979] در المناقب، ابن شهرآشوب (ج 4 ص 110)، این افزوده آمده است: «و تیرهاى فرو رفته در زِرِهش، مانند خار در پوست خارپشت بود».
[980] اُصیبَ الحُسَینُ بنُ عَلِیٍّ علیه السلام ووُجِدَ بِهِ ثَلاثُمِئَةٍ وبِضعَةٌ وعِشرونَ طَعنَةً بِرُمحٍ، أو ضَربَةً بِسَیفٍ، أو رَمیَةً بِسَهمٍ. فَرُوِیَ أنَّها کانَت کُلُّها فی مُقَدَّمِهِ؛ لِأَنَّهُ علیه السلام کانَ لا یُوَلّی 466 (الأمالى، صدوق: ص 228 ح 240، روضة الواعظین: ص 209).
[981] وُجِدَ بِالحُسَینِ علیه السلام حینَ قُتِلَ، ثَلاثٌ وثَلاثونَ طَعنَةً، وأربَعٌ وثَلاثونَ ضَربَةً 467 (تاریخ الطبرى: ج 5 ص 453، أنساب الأشراف: ج 3 ص 409).
[982] قالَ أبو عَبدِ اللَّهِ جَعفَرُ بنُ مُحَمَّدٍ [الصّادِقُ] علیه السلام: وُجِدَ بِالحُسَینِ علیه السلام ثَلاثٌ وثَلاثونَ طَعنَةً، وأربَعٌ وأربَعونَ ضَربَةً، ووُجِدَ فی جُبَّةِ خَزٍّ دَکناءَ کانَت عَلَیهِ مِئَةُ خَرقٍ وبِضعَةَ عَشَرَ خَرقاً، ما بَینَ طَعنَةٍ وضَربَةٍ ورَمیَةٍ. ورُوِیَ: مِئَةٌ وعِشرونَ 468 (دلائل الإمامة: ص 178؛ الطبقات الکبرى/الطبقة الخامسة من الصحابة): ج 1 ص 474).
[983] قُتِلَ الحُسَینُ بنُ عَلِیٍّ علیه السلام وعَلَیهِ جُبَّةُ خَزٍّ دَکناءُ، فَوَجَدوا فیها ثَلاثَةً وسِتّینَ؛ مِن بَینِ ضَربَةٍ بِالسَّیفِ، وطَعنَةٍ بِالرُّمحِ، أو رَمیَةٍ بِالسَّهمِ 469 (الکافى: ج 6 ص 452 ح 9، بحار الأنوار: ج 45 ص 94 ح 36).
[984] کُنّا مَعَ الحُسَینِ علیه السلام بِنَهرَی کَربَلاءَ، فَنَظَرَ إلى شِمرِ بنِ ذِی الجَوشَنِ، فَقالَ: صَدَقَ اللَّهُ ورَسولُهُ، قالَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه علیه و آله: «کَأَنّی أنظُرُ إلى کَلبٍ أبقَعَ یَلَغُ فی دِماءِ أهلِ بَیتی». وکانَ شِمرٌ أبرَصَ 470 (تاریخ دمشق: ج 23 ص 190 ح 5031 و ج 55 ص 16 ح 11583، مقتل الحسین علیه السلام، خوارزمى: ج 2 ص 36).
468. مثیر الأحزان: سپس شخص دیگرى آمد و گفت: حسین، کجاست؟
فرمود: «من، این جا هستم».
گفت: تو را به آتش [دوزخ]، بشارت مى‌دهم!
امام علیه السلام فرمود: «خود را به پروردگارى مهربان و شفاعتگرى پذیرنده، بشارت مى‌دهم! تو کیستى؟».
گفت: من، شمر بن ذى الجوشن هستم.
حسین علیه السلام فرمود: «اللَّه اکبر! پیامبر خدا صلى اللَّه علیه و آله فرمود: "گویى سگى سیاه و سفید را مى‌بینم که زبان، در خون خانواده‌ام مى‌کند و مى‌آشامد"».
همچنین حسین علیه السلام فرمود: «[در عالم رؤیا] دیدم که سگانى، مرا گاز مى‌گیرند و در میان آنها، سگى سیاه و سفید، از همه بیشتر به من حمله مى‌کند و آن، تو بودى».
و شمر، پیسى داشت.
نیز از تِرمِذى نقل شده که به [امام] صادق علیه السلام گفته شد: [تحقّق] رؤیا، تا کِى به تأخیر مى‌افتد؟
صادق علیه السلام، از خواب پیامبر خدا صلى اللَّه علیه و آله یاد کرد که پس از شصت سال، اتّفاق افتاد.[985]
469. مقتل الحسین علیه السلام، خوارزمى: شمر، از آن کس [که از کُشتن حسین علیه السلام، خوددارى کرده بود]، خشمگین شد. خودش بر سینه حسین علیه السلام نشست و محاسن او را گرفت و تصمیم به کُشتن او گرفت... و با شمشیرش، دوازده ضربه به او زد و سپس، سرش را [از تن] جدا کرد.[986]
17/9-2 سِنان بن انَس
470. اسْد الغابة: حسین علیه السلام را سِنان بن انَس نَخَعى کُشت. نیز گفته شده که شِمر بن ذى الجوشن، او را کُشت و خولى بن یزید اصبَحى، کار را تمام کرد. همچنین، گفته شده که عمر بن سعد، او را کشته است؛ ولى نظرِ درستى نیست و صحیح، آن است که سِنان بن انَس نَخَعى او را کُشت.
امّا سخن کسى که گفته: «شمر و عمر بن سعد، او را کُشتند»، از آن روست که شمر، سپاه را به کُشتن حسین علیه السلام، تحریک مى‌کرد و با آنان، به حسین علیه السلام حمله مى‌کرد. عمر هم فرمانده لشکر بود و از این رو، کُشتن [حسین علیه السلام] را به آنها نسبت مى‌دهند.[987]
471. تاریخ الطبرى - به نقل از ابو مِخنَف -: حسین علیه السلام - که مادرش فاطمه علیها السلام، دختر پیامبر خدا صلى اللَّه علیه و آله بود -، کشته شد. او را سِنان بن انَس نَخَعى اصبَحى کُشت و سرش را خولى بن یزید [به کوفه] آورد.[988]
[985] ثُمَّ جاءَ آخَرُ فَقالَ: أینَ الحُسَینُ؟ فَقالَ: ها أنَا ذا، قالَ: أبشِر بِالنّارِ. قالَ: ابشِرُ بِرَبِّ رَحیمٍ، وشَفیعٍ مُطاعٍ، مَن أنتَ؟ قالَ: أنَا شِمرُ بنُ ذِی الجَوشَنِ.
قالَ الحُسَینُ علیه السلام: اللَّهُ أکبَرُ! قالَ رَسولُ اللَّهِ صلى اللَّه علیه و آله: رَأَیتُ کَأَنَّ کَلباً أبقَعَ یَلَغُ فی دِماءِ أهلِ بَیتی.
وقالَ الحُسَینُ علیه السلام: رَأَیتُ کَأَنَّ کِلاباً تَنهَشُنی، وکَأَنَّ فیها کَلباً أبقَعَ کانَ أشَدَّهُم عَلَیَّ، وهُوَ أنتَ، وکانَ أبرَصَ.
ونَقَلتُ عَنِ التِّرمِذِیِّ: قیلَ لِلصّادِقِ علیه السلام: کَم تَتَأَخَّرُ الرُّؤیا؟ فَذَکَرَ مَنامَ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه علیه و آله، فَکانَ التَّأویلُ بَعدَ سِتّینَ سَنَةً 471 (مثیر الأحزان: ص 64؛ أنساب الأشراف: ج 3 ص 401).
[986] فَغَضِبَ شِمرٌ مِنهُ، وجَلَسَ عَلى صَدرِ الحُسَینِ علیه السلام، وقَبَضَ عَلى لِحیَتِهِ وهَمَّ بِقَتلِهِ... وضَرَبَهُ بِسَیفِهِ اثنَتَی عَشرَةَ ضَربَةً، ثُمَّ حَزَّ رَأسَهُ 472 (مقتل الحسین علیه السلام، خوارزمى: ج 2 ص 36؛ بحار الأنوار: ج 45 ص 56).
[987] قَتَلَهُ [أیِ الحُسَینَ علیه السلام] سِنانُ بنُ أنَسٍ النَّخَعِیُّ، وقیلَ: قَتَلَهُ شِمرُ بنُ ذِی الجَوشَنِ، وأجهَزَ عَلَیهِ خَولِیُّ بنُ یَزیدَ الأَصبَحِیُّ، وقیلَ: قَتَلَهُ عُمَرُ بنُ سَعدٍ، ولَیسَ بِشَیءٍ، وَالصَّحیحُ أنَّهُ قَتَلَهُ سِنانُ بنُ أنَسٍ النَّخَعِیُّ.
وأمّا قَولُ مَن قالَ: قَتَلَهُ شِمرٌ وعُمَرُ بنُ سَعدٍ؛ لِأَنَّ شِمراً هُوَ الَّذی حَرَّضَ النّاسَ عَلى قَتلِهِ، وحَمَلَ بِهِم إلَیهِ، وکانَ عُمَرُ أمیرَ الجَیشِ فَنُسِبَ القَتلُ إلَیهِ 473 (اسد الغابة: ج 2 ص 28، ذخائر العقبى: ص 250).
[988] قُتِلَ الحُسَینُ علیه السلام - واُمُّهُ فاطِمَةُ بِنتُ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه علیه و آله قَتَلَهُ سِنانُ بنُ أنَسٍ النَّخَعِیُّ ثُمَّ الأَصبَحِیُّ، وجاءَ بِرَأسِهِ خَولِیُّ بنُ یَزیدَ 474 (تاریخ الطبرى: ج 5 ص 468، تاریخ دمشق: ج 14 ص 249).