یادداشت‌‌های جواهری

امسال روزهای آخر صفر توفیق حضور در کربلا و نجف نصیب حقیر شد و نائب الزیاره مراجعه کنندگان به این وبلاگ بودم و همه را به ویژه کسانی که در انتشار برخی پست‌ها تلاش می‌کنند، شریک این زیارت کردم. نکته‌ای که باعث شد این پست را بگذارم، این است که متأسفانه همانند روز اربعین توقیر و احترامی که شایسته روز رحلت پیامبر اکرم ص است و لازم است مطابق سنت قدیم همان مناطق مغازه‌ها تعطیل شوند و مجالس عزاداری پرشور برگزار شود، صورت نگرفت و مع الاسف شاهد بودم روز رحلت پیامبر ص در کربلا در چند قدمی حرم مطهر مغازه‌ها جز معدودی به کار عادی خود مشغول بودند هرچند برخی از آن‌ها چراغ‌های مغازه‌ها را خاموش کرده‌ بودند که البته زیاد نبودند. در مقابل مجلس موعظه و مرثیه‌خوانی درون حرم آنچنان که باید با جمعیت درخور برگزار نشد و جمعیت متوسطی در آن حضور داشتند و در هر صورت تلقی من این بود که آنچنان که می‌بایست حق مطلب ادا نشد؛ جالب این که همزمان دهه محسنیه نیز تبلیغ می‌شد. البته مسئله سیاه پوشیدن در کربلا و نجف جدی‌ است. در هر صورت به نظر می‌رسد لازم است این وضعیت آسیب‌شناسی شود و شاید یکی از عوامل آسیب- غیر از دور افتادن از معارف اهل بیت ع که پیش‌تر مفصل در باره آن سخن گفته‌ایم- افراطی‌گری باشد. اگر همه خانه‌ها دوبر باشند، دیگر امتیازی برای خانه دوبر شخصی شما وجود ندارد؛ اگر قرار باشد مردم دو ماه محرم و صفر و دهه محسنیه و دهه اول تا سوم فاطمیه و دهه باقریه و دهه ... برگزار کنند، آن‌گاه نمی‌توان انتظار داشت که به برخی رسومات نیکوی گذشتگان که بزرگداشت شعائر است، پایبند باشند. در هر صورت، به نظر می‌رسد مسئله افراط و تفریط در عزاداری از جوانب گوناگون شایسته بررسی است و لازم است مسئولان مربوط و بزرگانی که در این حوزه تأثیر گذارند، پیش از این‌که وقت کامل بگذرد و دیگر نتوان کاری کرد، با برگزاری همایش‌های و نشست‌های علمی و جز این‌ها به راه‌کارهای مناسب رسیده و اقدامی صورت دهند که فرهنگ دینی جامعه اسلامی- شیعی بیش از این آسیب نبیند.