•
در پاسخ به این شبهه عرض می‌شود:
اولاً: اگر این شبهه از این باب است که عزاداری تضعیف شود، تعزیت و تسلیت فقط به حضرت زهرا س نیست و عزاداری مایه تسلی قلب امام زمان عج- امام حیّ - نیز هست و همه عالم به فدای آن حضرت!
ثانیاً: مصائب کربلا وجوه مختلفی دارد؛ شاید برخی وجوه جسمانی مانند کشته شدن در عالم برزخ کم‌رنگ شود ولی مصیبت‌های روحی مانند تعدی بر یک انسان کامل و تعدی بر خاندان آن حضرت و اسارت و هتک حرمت‌ها چیزی نیست که در برزخ بهشتی و حتی خود بهشت رفع شود مگر آن‌که انتقام درخور گرفته و جبران شود. برای تقریب به ذهن مثالی می‌زنم: فرض کنید کسی در جمع به صورت یک شخصی سیلی بزند، حال این شخص همراه با بهترین همسفران به بهترین و زیباترین باغ‌ها و جنگل‌های دنیا سفر کند، آیا این سفر می‌تواند ناراحتی سیلی را برطرف کند؟ بسیار روشن است که خیر. ممکن است برای لحظات، دقائق و یا حتی ساعاتی باعث غفلت از آن تحقیر شود لیکن به محض این که به یاد آن بیفتد، عصبانی شده و عیش و نوشش مختل می‌شود. در عالم برزخ فراموشی و غفلت معنا ندارد و مصیبت‌های روحی نیز به هیچ وجه برطرف نمی‌شود و حتی رنجی که امام زمان عج از حادثه کربلا متحمل می‌شود، خود باعث ناراحتی مادر آن حضرت می‌شود و تسلیت بر حضرت زهرا س باید چند جانبه باشد.
ثالثاً: گریه بر سید الشهدا اساساً درونی است نه نمایشی و برای صرف تسلّی لیکن به طور طبیعی و حتی بدون توجه، مایه تسلّی حضرت زهرا س و همه اهل بیت ع می‌شود و عامل درونی آن نیز تکوینی است: إنّ لِقَتلِ الحُسینِ حَرارَةً فی قُلوبِ المُؤمِنینَ لاتَبرُدُ اَبَداً.