آیه اقشعرار جلود (زمر، 23): اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِیثِ کِتَابًا مُتَشَابِهًا مَثَانِیَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِینُ جُلُودُهُمْ وَقُلُوبُهُمْ إِلَى? ذِکْرِ اللَّهِ ? ذَ?لِکَ هُدَى اللَّهِ یَهْدِی بِهِ مَنْ یَشَاءُ ? وَمَنْ یُضْلِلِ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ.
مطابق این آیه دو بعد مسلم است:
1. وجود جذبهای تأثیرگذار و تکاندهنده.
2. ضرورت آمادگی قابل برای دریافت.
نکته مورد بحث که هنوز به طور یقینی رمزگشایی نشده، این است که از ظاهر آیه استفاده میشود منشأ این جذبه و تأثیر خود خدای متعال است ولی ما از جذبه دیگری نیز در قرآن آگاهیم که مثل " ان هذا الا سحر یؤثر " به آن اشاره دارد. حال سؤال این است که این دو جذبه از هم بیگانهاند یا خیر؟ یعنی قرآن دو نوع جذبه دارد؛ جذبهای روحانی (اعجاز تأثیری) و جذبهای برخاسته از متن یا خیر و اگر پاسخ منفی است، سهم متن چقدر است؟
آنچه باعث شده ما به بیگانه بودن این دو رأی دهیم، تفاوت دریافتکنندگان این دو نوع جذبه است. در جذبه مورد اشاره اقشعرار جلود و برخی آیات دیگر که در جلد دوم کتاب اعجاز بیانی و تأثیری به آنها توجه شده، مخاطب باید مؤمن و خاشع بالفعل باشد ولی دریافت کنندگان جذبه مورد اشاره در آیه «ان هذا الا سحر یؤثر» همه آگاهان به زبان عربی هستند؛ زیرا این اتهام از سوی مشرکان وارد شد.
سؤال دیگر این است که آیا جذبه مورد اشاره در آیه اقشعرار جلود منحصر در «الَّذِینَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ » است یا خیر؟ ظاهر آیه انحصار را میرساند؛ زیرا در مقام بیان است.